عکس عاشقانه

حوصله ات که سر میرود با دلم بازی نکن ، من در بی حوصلگی هایم با تو زندگی میکنم…

 

عجیب است دریا ، همینکه غرقش میشوی ، پس میزند تو را!

 

بگذار انچه از دست رفتنیست از دست برود من انچه را میخواهم که به رنگ التماس نیالوده باشد

 

میدونی سخت ترین لحظه ی زندگی چیه؟ وقتی بفهمی واسه کسی که تموم زندگیته فقط یه تجربه ای!!

من که از سوز غمت چون شعله ای در بادم/ بی وفایم که وفایت برود از یادم

 

سلامتی رفیقی که پیشمون نیست ولی توی قلبمونه ، به یادمون نیست ولی تو یادمونه ، بی خیالمونه ولی همیشه تو خیالــــــــــــمونه

 

کاش میشد در غروب افتاب  بیصدا با سایه ها کوچید و رفت

 

ما پیغام دوست داشتمان را با دود اتش به هم میرسانیم ، نمیدانم ان سو برای تو تکه چوب هست !! من اینجا جنگلی را به اتش کشیدم…!

اگرچه نازنینان را وفا نیست ، گلستانی چو باغ آشنا نیست ، اگر بر اوج آسمان هم پا گذارم ، دلم یک لحظه از یادت جدا نیست .

 

دوست داشتن تنها چیزیه که نوبتی نیست ، پس خارج از نوبت دوستت دارم .

 

دیرگاهیست که تنها شده ام ، قصه ی غربت صحرا شده ام ، من که بی تاب شقایق بودم ، همدم سردی یخ ها شده ام ، کاش چشمان مرا خاک کنید ، تا نبینم که چه تنها شده ام .

دلم گرفته از آدمایی که میگن دوستت دارم اما معنیشو نمیدونن ، از آدمایی که میخوان ماله اونا باشی اما خودشون مال تو نیستند ، از اونایی که زیر بارون برات میمیرن و وقتی آفتاب میشه همه چیز یادشون میره !

هر کجا کوچ دهد دست طبیعت ما را ، این دل ماســــــت که پیوسته ز تو یاد کند

 

تا دلهایی داریم که بیاد هم میتپند بهتــــــــــرین ثروتها از آن ماست

 

در روشنایی به دنبال کســـــی باش که در تاریکی جستجویت می کرد

 

اگه امروز روز جهانی “حرف های نگفته”  باشه  بی رودرواسی چی بهم میگی؟

گفتی دوستم داری به اندازه قطرات بارانی که به صورتت می ریزد و من هم دوستت دارم بدون توجه به چتری که روی سرت گرفتی .

 

زیباترین غروب غروب عاشقان ، زیباترین سنگ دل یار ، زیباترین مایع اشک ، زیباترین ناله آه ، زیباترین دف قلب تو ، زیباترین کلام دوستت دارم .

 

دنیا چهار چیز از هم سیر نمی شوند ، زمین از باران ، چشم از گناه ، عاشق از معشوق ، من از تو .

 

به جز من هر که با دلبر نشیند ، الهی بر دلش خنجر نشیند .

خورشید هم خیانت میکند این روزها صبح ها دیرتر می اید و عصرها زودتر می رود!

 

تمام سپاسم از آن کســـــــی است که به من نیازی نداشت ، اما فـــــــــراموشم نکرد…!

 

با صداقت می نویسم من اسیر نازتم / گر بخواهی یا نخواهی نازنیم یادتم

 

خیلی به ما نزدیک شده بود دیگر داشت به حریم شخصیمان سرک میکشید خوب رویش را کم کردی دیگر جرات نمیکند سمت ما بیاید متوجه نبودی؟ “”محبــــــــــــت”" را میگویم

اشک هایم تا سرازیر میشوند یخ میزنند …  عجیــــــب هوای نبودنت سرد است…

 

کم باش ، اصلا هم نگران گم شدنت نباش… اونی که اگه کم باشی گمت کنه ، همونیه که اگه زیاد باشی حیفت میکنه!!

 

شاعر از ان کوچه گذشت لیک شعری نسرود نه که سرگشته نبود نه که معشوقه نداشت  کوچه سالهاست دگر که خیابان شده بود

 

هنر عاشقی امروز پسند همه نیست  که محبت شده اینگونه گناه من و تو…

باورت میشود ؟ نفسم رفت! پس چرا زنده ام هنوز ؟ نه! روبه مرگم ، چند ثانیه صبر کن چیزی بگویم … خدایا “هوایم” را داشته باش!

 

قلبم را عصب کشی کرده ام : دیگر نه از سردی نگاهی میلرزد ، و نه از گرمی اغوشی می تپد

 

از حقیقت های تلخ خسته ام یک دروغ شیرین بگو: بگو دوستت دارم…

 
عشق یک واژه زلال است تو باید باشی ، قلب من زیر سوال است تو باید باشی فال حافظ زدم ان رند غزل خوان هم گفت ، زندگی بی تو محال است تو باید باشی

اشک رازیست ، لبخند رازیست ، عشق رازیست ، اشک آن لبخند عشقم بود قصه نیستم که بگویی ، نغمه نیستم که بخوانی ، صدا نیستم که بشنوی یا چیزی چنان که ببینی یا چیزی که چنان بدانی ، من درد مشترکم مرا فریاد کن . (شاملو)

 

می خواهم به انتظار بنشینم و دگر هیچ نگویم به خاطرات بسپار شاید کسی سادگی را از چشمان تو آموخت و اندیشه اش قد کشید تا خود خود خدا ، اعتراضی نیست اگر مهتاب نباشد اعتراضی نیست اگر قاصدک نباشد ولی تو بمان تا آن طرف خوبیها .

 

بعد از این هم آشیانت هر کس است باشد ، با او یاد تو بر ما بس است .

 

پلکهای مرطوب مرا باور کن ، این باران نیست که می بارد ، صدای خسته ی من است که از چشمانم بیرون می ریزند .

تو در سراب آینه شبانه خنده می کنی ، منه شکست داده را خودت پرنده می کنی و سالها نظر به جاده دوختم ، بیا ببین که بی تو من چه عاشقانه سوختم .

 

سلام چهار حرف داره ، عشق سه حرف داره ، گل دو حرف داره ، اما تو حرف نداری .

 

دنیا مانند خورشید است ، تا میایی از طلوع آن لذت ببری با غروب آن دلگیر می شوی

 

غروب غمت را به هر قیمتی خریدارم ، چون طلوع شادیهایت را از ته دل آرزو دارم

انگشتان دستانت را به من قرض بده برای شمردن لحظه های نبودنت کم اورده ام

عاقبت گر عمری باشد ماندگار ، میگذارم این سخن را یادگار ، می نویسم روی کوه بیستون ، زنده باد یاران خوب روزگار

 

خاک پایت بوسه گاهم بود و بس  بر سر راهت نگاهم بود و بس  ای نگاهت تکیه گاه خستگی عشق تو تنها نگاهم بود و بس

 

باران بیاید تو باشی یا نباشی خاطرات باشند یا نباشند من خیس از یاد توام

این روزها اگر خون هم گریه کنی : عمق همدردی دیگران با تو یک کلمه است “  آخــــــــــی ”

 

دلمان کوچک است ، ولی انقدر جا دارد که برای عزیزی که دوستش داریم ، نیمکتی بگذاریم برای همیشه…

 

تو را با تیشه ی عشقم ، میان مرمر قلبم تراشیدم از ان پس هم ، تو را چون بت پرستیدم ، چرایش را نمیدان ولی من دوستت دارم

 

سلامم به باران و ایینه باد / به دلهای سر سبزو بی کینه باد سلامم به گل های سوسن به نور / به قلب شقایق به یاران دور

خنده ی تلخ من ، از گریه غم انگیز تر است ، کار من از گریه گذشت ، به آن می خندم . (فروغ فرخزاد)

 

به زمین می زنی و می شکنی ، عاقبت شیشه ی امیدی را ، سخت مغروری و می سازی سرد ، در دلی آتش جاویدی را ، دیدمت وای چه دیداری وای ، این چه دیدار دل آزاری بود ، بی گمان برده ای از یاد آن عهد ، که مرا با تو سر و کاری بود ، باز لب های عطش کرده ی من ، لب سوزان تو را می جوید ، می تپد قلبم و با هر تپشی ، قصه ی عشق تو را می گوید ، بخت گر از تو جدایم کرده ، می گشایم گره از بخت چه باک ، ترسم این عشق سرانجام مرا ، بکشد تا به سرا پرده ی خاک . (فروغ فرخزاد)

 

زیر این سقف های خفه ، در شکاف این دیوارهای سکن ، که می تواند به من یک قلب سالم را نشان دهد ؟ (نیما یوشیج)

 

چرا مثل ابر منقلب نباشم ، مثل این ابر گریه نکنم ؟ چرا مثل این ابر متلاشی نشوم ، نه نه ، اگر زندگانی برای باور کردن و دوست داشتن است ، من مدت ها باور کرده بوده ام و دوست داشته ام ، مدت ها راست گفته ام و دروغ شنیده ام ، حال بس است ، آنچه می نویسم جز پریشانی ، چیزی از جبهه ی آن احساس نخواهی کرد ، پس خاموش می شوم . (نیما یوشیج)

تو دریا بودی و من قایقی خرد ، که هرجا خواست امواجت مرا برد ، دلم پاروزن بیچاره ای بود ، که در امواج عشقت یک شبی مرد .

 

مثل ساحل آرام باش تا مثل دریا بی قرارت باشم .

 

نیلوفر تنها گلیه که برای زنده موندن باید دور گلی دیگه بپیچه ، پس اجازه بده نیلوفرت باشم .

 

کاش کوچک بودیم ، وقتی کوچک بودیم دلامون بزرگ بود ، ولی حالا که بزرگ شدیم بیشتر دلتنگیم ، کاش کوچیک می موندیم تا حرفامونو از نگاهمون بفهمن ، نه حالا که بزرگ شدیم و فریاد هم که می زنیم باز کسی حرفامونو نمی فهمه .

باز باران با ترانه میخورد بر بام خانه ، خانه ام کو؟ خانه ات کو؟ آن دل دیوانه ات کو ؟ روزهای کودکی کو ؟ فصل خوب سادگی کو ؟  یادت اید روز باران گردش یک روز دیرین ؟ پس چه شد دیگر ، کجا رفت؟خاطرات خوب و رنگین در پس ان کوی بن بست،  در دل تو ، ارزو هست؟ کودک خوشحال دیروز ، غرق در غمهای امروز ، یاد باران رفته از یاد ، ارزوها رفته بر باد …….. باز باران میخورد بر بام خانه بی ترانه، بی بهانه ، شایدم گم کرده خانه!

 

خسته ام فردا نگاهت را برایم پست کن  یک بغل حال و هوایت را برایم پست کن  گوشم از اواز غمگین سکوت شب پر است لطفا ان لحن صدایت را برایم پست کن

 

حافظ هنوز اصرار دارد ، خبر خوشی در راه است!! تو کجای دنیای منی که هرچه می ایی ، نمیرسی؟

 

کاش میدانستی دنیا با همه وسعتش بدون عزیزان جایی برای ماندن ندارد ، به رسم سپاس نوشتم که بدانی “عزیزی”