عکس عاشقانه

سالها رفت و هنوز

یک نفر نیست بپرسد از من

که تو از پنجره عشق چه ها می خواهی

صبح تا نیمه ی شب منتظری

همه جا می نگری

گاه با ماه سخن می گویی

گاه با رهگذران

خبر گمشده ای می جویی

راستی گمشده ات کیست؟کجاست؟

صدفی در دریا است؟

نوری از روزنه فرداهاست؟

یا خدایی است که از روز ازل پنهان است؟

بارها آمد و رفت

بارها انسان شد

وبشر هیچ ندانست که بود

خود اوهم به یقین آگه نیست

چون نمی داند کیست

چون ندانست کجاست چون ندارد خبر از خود که خداست

قیصر امین پور

 

 

" مادرم ".....

مرا ببخش

دردِ بدنم بهانه بود ،

کسي رهايم کرده

که صداي بلند گريه ام

اشک هايت را درآورد ...

(فرستنده متن:ابجی الهه)

 

 

 

لمس کن کلماتی را ک برایت مینویسم تا بخوانی وبفهمی چقدر دوستت دارم.چقدر جایت خالیست.تابدانی نبودنت آزارم میدهد.لمس کن نوشته هایی را ک لمس نشدنی است وعریان.ک از قلبم برقلم وکاغذ میچکد لمس کن گونه هایم را ک خیس اشک است لمس کن لحظه هایم را..دلتنگم..........

 

(فرستنده متن:یک دل خیلی خیلی تنها)

 

 

 

 

تمام غصه ها

دقیقا از همان جایی آغاز می شوند که
ترازو بر می داری می افتی به جان دوست داشتنت !
اندازه می گیری !
حساب و کتاب می کنیُ مقایسه می کنی . . .
و خدا نکند حساب و کتابت برسد به آنجا که
زیادتر دوستش داشته ای ، که زیادتر دل داده ای ،
که زیادتر گذشته ای ، که زیادتر بخشیده ای ،
به قدر یک ذره ، یک نقطه ، یک ثانیه حتی !
درست از همانجاست که توقع آغاز می شود
و توقع آغاز همه ی رنج هایی است
که به نام عشق می بریم . . .

 

 

 

 

 

 

 

زندگی باهمه‌ی وسعت خویش
محفل ساکت غم خوردن نیست
حاصلش تن به جزا دادن و افسردن نیست
زندگی خوردن و خوابیدن نیست
زندگی جنبش جاری شدن است
از تماشاگه آغاز حیات تا به جایی که خدا می‌داند

“سهراب سپهری”

 

 

 

 

 

 

 

دلـت را بتـکان …

غصه هایت که ریخت، تو هم همه را فراموش کن
دلت را بتکان

اشتباهایت وقتی افتاد روی زمین
بگذار همانجا بماند

فقط از لا به لای اشتباه هایت، یک تجربه را بیرون بکش
قاب کن و بزن به دیوار دلت …

دلت را محکم تر اگر بتکانی
تمام کینه هایت هم می ریزد

و تمام آن غم های بزرگ
و همه حسرت ها و آرزوهایت …

باز هم محکم تر از قبل بتکان
تا این بار همه آن عشق های بچه گربه ای هم بیفتد!

حالا آرام تر، آرام تر بتکان
تا خاطره هایت نیفتد
تلخ یا شیرین، چه تفاوت می کند؟
خاطره، خاطره است
باید باشد، باید بماند …

کافی ست؟
نه، هنوز دلت خاک دارد
یک تکان دیگر بس است
تکاندی؟

دلت را ببین
چقدر تمیز شد… دلت سبک شد؟

حالا این دل جای “او”ست
دعوتش کن
این دل مال “او”ست…
همه چیز ریخت از دلت، همه چیز افتاد و حالا

و حالا تو ماندی و یک دل
یک دل و یک قاب تجربه
یک قاب تجربه و مشتی خاطره
مشتی خاطره و یک “او”…

خـانه تـکانی دلـت مبـارک

 

 

 

 

 

 

خدای من!
یک سال گذشت و چهار فصل و دوازده ماه و سیصد و شصت و پنج روز …
چگونه است که رهایم نمی کنی و چگونه است که هرگز هرگز از تو ناامید نمی شوم . این چه رسم خدایی است ؟!

خدای من!
آوای ملکوتی یا مقلب القلوب و الابصار می آید
تو مرا میخوانی که بخوانمت ؟!!!
این منم با حسرت سالهای رفته …
یا مدبر اللیل و النهار
این منم با هزاران امید به سالهای پیش رو
یا محول الحول و الاحوال

خدای من!
بندگی ام را بپذیر و التماس مرا بشنو
حول حالنا
حول حالنا
حول حالنا الی احسن الحال
چه مبارک تقدیری !