عکس عاشقانه

....

نوجوانان کم سن و سال که معمولا بزرگترها تحویلشان نمی گیرند، در دسته های زنجیرزنی، جلوی هیات به بازی گرفته می شوند. آنها با پرچم هایی که تکان می دهند، سکاندار و پیش قراول جمعی هستند که آبروی محل محسوب می شوند. از طرفی، جمعی که مسئولیت انتظامات هیات را بر عهده دارد برای مدت کوتاهی این اختیار را به دست می آورد که نظم موجود را به هم بزند، خیابانی را مسدود کند، جلوی رفت و آمد خودروها را گرفته و اختیاراتی همچون ماموران نظمیه را در دست داشته باشد و اوامر آمرانه سردهد.

دخترانی که در طول سال اجازه ندارند بیشتر از حد معینی بیرون از خانه باشند، در دهه اول محرم مجوزی به دست می آورند که تا دیروقت با دوستان بوده و در خیابان گردش کنند. خانواده ها نمایش خودجودش و آهنگینی را می بینند که که گفته می شود تماشایش ثواب و اجر به دنبال دارد. در نهایت اینکه سرمایه گذار و بانی هیات، همچون ستاره ای در وسط مجلس می درخشد و به خود می بالد که همه با دست او را نشان می دهند و تمکن و سخاوت و بخشندگی اش را ستایش می کنند و این حس غرور آنقدر لذت بخش هست که سال دیگر یا به وسعت تکیه بیفزاید یا کیفیت چلو خورش را دوچندان کند.

می بینید که محاسبات، محاسبات دنیایی است. دیده شدن، مطرح شدن، قدرت نمایی، افزایش اختیار، حس غرور، برقراری نظم جدید، شب نشینی و گپ و گفت. حال به این خوشی های عرفی اضافه کنید این باور عمومی را که انجام این اعمال، حاجت می دهد، گرفتاری ها را برطرف کرده و حضور در این مجامع، بهشت را نزدیک می کند.

نتیجه می شود هم فال و هم تماشا. جوان محاسبه گر با خودش می گوید: نمادی عاشورایی، اتومبیلم را متمایز و انگشت نما کرده، صدای بلند نوحه از باند اتومبیل، توجه اطرافیان را جلب می کند، هیچ پلیسی به چنین خودنمایی ایرادی نمی گیرد و مهمتر از همه اینکه رضای خدا و ائمه نیز جلب شده و ثوابی در کارنامه ام منظور می گردد. چرا که نه؟