عکس عاشقانه

روزها، روزهای ننوشتن است.

 مثل همین بارانی که باید بیاید و نمی آید.

دستم را پشت حصاری که از کلمات خالی ست، زندانی کرده اند.

 مثل مردی که خیابان ها را فریاد می زد و حالا سال هاست که از کوچه های این شهر دور است. 

دستم هر روز دیوارهای زندان را پی کلمات می کوبد. خیابان ها از فریاد خالی اند.

روزها، روزهای در تراس نشستن و چشم به آسمان دوختن است.

 تو حتم داری که باران می بارد.

 دست هایت

 را به من بده،

 ما از پشت دیوار هزار زندان، کلمه ها را می یابیم و خیابان ها را پر از فریاد می کنیم.