از جنگ آمريکا با کره، ژنرال ‌ويليام‌ماير که بعدها به سمت روانکاو ارشد

ارتش آمريکا منصوب شد، يکی از پيچيده‌ترين موارد تاريخ جنگ در جهان را مورد

١٠٠٠ نفر از نظاميان آمريکايی در کره، در اردوگاهی زندانی شده بودند که از

استانداردهای بين المللی برخوردار بود. زندان با تعريف متعارف تقريباً

محصور نبود. آب و غذا و امکانات به وفور يافت می‌شد. از هيچيک از تکنيک‌های

اما

بيشترين آمار مرگ زندانيان در اين اردوگاهگزارش شده بود. زندانيان به مرگ

طبيعی می‌مردند. امکانات فرار وجود داشت اما فرار نمی‌کردند. بسياری از

آن‌ها شب می‌خوابيدند و صبح ديگر بيدار نمی‌شدند. آنها‌يی که مانده بودند

احترام درجات نظامی را ميان خود رعايت نمی‌کردند و عموماً با زندانبانان

روز از زندانيان می‌خواستند در مقابل جمع، خاطره يکی از مواردی که به

دوستان خود خيانت کرده‌اند، يا می‌توانستند خدمتی بکنند و نکرده اند را

کس که جاسوسی ساير زندانيان را می‌کرد، سيگار جايزه می‌گرفت. اما کسی که در

موردش جاسوسی شده بود هيچ نوع تنبيهی نمی‌شد. همه به جاسوسی برای دريافت

با جاسوسی، عزت نفس زندانيان تخريب می‌شد و خود را انسانی پست می يافتند.

با تعريف خيانت‌ها، اعتبار آن‌ها نزد هم‌گروهی‌ها از بين می‌رفت.