همیشه شب ها دلشوره عجیبی می گیرم. دیروز زن فالگیر می گفت طلسم است. اما راستش را بخواهید من به این چیزها اعتقادی ندارم. طلسم، جادو... همه اینها خرافات است. اما این دلشوره ها بی علت نیست. پس چرا من هرچه فکر می کنم دلیل خاصی برایشان پیدا نمی کنم؟ دلیل خاص... چه حرف کودکانه ای زدم. یعنی این فاصله که بین من و توست دلیل خوبی نیست؟

دلشوره دارم. نکند گم شده باشی. باز از آن حرف ها زدم. تو که گم شدنی نیستی. حرفم را پس می گیرم. نکند گم شده باشم. بله، گم شده ام. خیلی وقت است که گم شده ام. تو آرام بخش تمام این دلشوره های منی. هیچ جادو و طلسمی هم در کار نیست. همین فاصله، همه چیز را خراب کرده. باید از همان اول یاد تو می افتادم. تو آرام بخش تمام این دلشوره هایی.

دیدن ستاره های آسمان شب، شنیدن امواج دریا با چشم های بسته، نفس عمیق، وای خدای من... چه راه هایی که امتحان نکردم برای یک لحظه آرامش و دریغ. یک بار به تو نرسیدم. اما امشب با تمام وجود این فاصله را کم می کنم. تو معنای عمیق آرامشی. من خودم طلسمم را شکستم. جادو باطل شد. من خدا را دارم.

حالا دیگر از شب نمی ترسم. از دلهره های گاه و بی گاه خبری نیست. فقط کافی است دستم را روی قلبم بگذارم، یک نفس عمیق بکشم و آهسته با خودم بگویم: الا بذکر الله تطمئن القلوب. او همیشه اینجاست. پس این دلشوره ها برای چیست؟