من عاشق یک سری چیزهای ساده ام.

یک سری چیزهای خیلی خیلی ساده. مثل راه رفتن روی جدول کنار اتوبان. مثل ایستادن پشت چراغ قرمز چهار راه ها وقتی کنار تو ام. مثل تماشای بازی فوتبال و برد تیم مورد علاقه تو. و یا حتی حرف میم که به آخر یک سری چیز ها می چسبانی و می شوی مالک تمام و کمال آنها.

مثلاً همین که می گویی کیف پولم، لباسم و یا حتی زندگیم. بله زندگی تو. من عاشق همین حرفم که این زندگی را از آن تو کرده. از آن من.

با من روراست باش. من که می دانم تو همانی هستی که حتی جاده ها را کوتاه کردی تا خودت زودتر از هر مسافر دیگری به مقصدت برسی.

ببین...

ببین هنوز هم فکر می کنی دنیا سر جنگ با تو را دارد.

مثلاً همین که پایت را در یک کفش می کنی و یک میم به تمام دنیا می چسبانی یعنی دنیایت را از همه جدا کرده ای.

لطفاً بیا ساده فکر کنیم.

هنوز هم می شود به خاطر من تا بالاترین طبقه یک ساختمان بیایی و با هم گپ بزنیم.

باور کن.

راستش من عاشق همین چیزهای ساده ام.

حتی همان حرف میم که همه چیز را از آن تو کرده. غیر از من.