فرقی نمی کند چه باشد.

البته فرق می کند. ولی مهم این نیست.

مهم این است که کسی در لحظه ای از این روزمرگی ها به یاد تو بوده. وقتی از کنار مغازه ای یا پیاده رویی خلوت، در بعد از ظهری مثل همیشه پاییز، غمگین، یا غرق در سوز و سرمای زمستان به یادت افتاده، حالا روز تولدت بوده یا نه، فقط کسی در التهاب تابستانی، تو را به خاطر آورده.

دلش خواسته برای تو که شاید در آن لحظه پای اینترنت نشسته بودی یا یک کتاب می خواندی یا اصلاً شاید در خواب بودی و حواست به هیچ چیز نبود، حتی تصور هم نمی کردی کسی دارد به یاد و خاطره تو با فروشنده ای چانه می زند یا در ذهنش به دنبال رنگی می گردد که تو را خوشحال کند یا شاید در انتظار توست فقط با یک کتاب، یک شاخه گل حتی یک لبخند.

اما هیچ چیز جای یک هدیه را در لحظه های خالی من نمی گیرد. هرچند کوچک. اما چیزی که می دانی در موجودیتش عشقی نهفته. این برای من از همه چیز عزیز تر است.