در روش اول، پسر، دختر را از چند فرسخي مي‌پسندد، دستش را مي‌گيرد (توضيح: البته غلط مي‌كند قبل از محرم شدن بگيرد، الكي كه نيست) و مي‌روند سر زار و زندگي‌شان. دانشگاه هم مي‌گويد ايول. نفري 500 هزار ريال هم وام مي‌دهد، با رويت فتوكپي شناسنامه و آدرس ماه عسل و اين حرفا.

در روش دوم، دختر، پسر را از چند فرسخي مي‌پسندد، دستش را مي‌گيرد (توضيح: البته باز غلط مي‌كند قبل از محرم شدن بگيرد، الكي كه نيست) و مي‌روند سر زار و زندگي‌شان. دانشگاه هم مي‌گويد ايول. نفري 500 هزار ريال هم وام مي‌دهد، با رويت كارت ملي و كارت پايان خدمت و بليت اتوبوس راهيان ماه عسل!

در روش سوم، استاد از چند فرسخي دختر و پسر را مي‌پسندد و مي‌گويد شما چقدر «كر» هم‌ايد. دستشان را مي‌گيرد (توضيح: البته بعد از محرم شدن) و مي‌فرستد سراغ زار و زندگي‌شان و دانشگاه هم مي‌گويد ايول. 500 هزار ريال هم وام مي‌دهد، با تاييد اولياي دو تا دانشجو، كه بروند خونه و كاشونه‌شون و سريع پايان‌نامه‌شان را تمام كنند و استاد راهنما، حالش را ببرد.

در روش چهارم، نه پسر، دختر را مي‌پسندد و نه دختر، پسر را مي‌پسندد اما خب آش خاله است، بخوري پاته نخوري پاته. آمار هم عين آتشفشان مي‌رود بالا.

در روش پنجم، چادرهاي يكبار مصرف جور مي‌كنند در صحن دانشگاه و عين زلزله‌زده‌ها، زوج‌ها را مي‌فرستند آن تو، كه هم كلاس‌هايشان در آنجا برگزار شود و هم زار و زندگي‌شان همانجا برقرار باشد و هم رفت و روب و پخت و پز و بشور و بساب و بله برون و اين حرفا. هم مشكلات مملكتي در سايه تفاهم و خوشبختي آنها رديف مي‌شود و هم اينكه ستون كوفتي ما پر مي‌شود برود پي كارش.

البته ما روش‌هاي ناگهاني هم داريم كه خفت دانشجو را مي‌گيريم و سريع به سمت خوشبختي هدايت‌شان مي‌كنيم، آنها هم چقدر به همديگر مي‌آيند، عين هلو.

چيه داريد بر و بر نگاه‌مان مي‌كنيد. خب روش‌هاي درجه يكي هم داريم كه مي‌گويند ننويس. خب درست مي‌گويند ديگر.